Hear silence, choking you?

IN DUTCH (repost hyves blog):

Niet dat 't nou zozeer een drang is om mensen te laten weten wat ik vind of vond van bepaalde dingen, maar meer vanwege het feit dat ik zo nu en dan graag eens wat dingen van me af schrijf - is de reden dat ik deze blog schrijf.

Tijdens mijn voorgaande opleidingen was ik nogal snel sceptisch over dingen, met als gevolg dat ik niet wist wat ik met de tijdsschema's aanmoest en geen overzicht meer had over de situatie wat uiteindelijk lijdde tot complete chaos in m'n hoofd en uiteindelijk dagen -en wekenlange rusteloosheid die maar niet wegwilde.

Gek genoeg, na alle "bangmakertjes" die verteld werden aan het begin van het schooljaar 2009 aan SAE Institute Rotterdam, is deze rusteloosheid gedurende het gehele jaar nergens om de hoek komen kijken. Zelfs niet op de momenten van deadlines... Op de een of andere manier was dit een reden om er nog een schepje positivity bovenop te jagen en door te trappen. Nooit last van ongelukkigheid, sterker nog ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld zelfs!

Alles verliep zoals ik het wilde, de vriendschap met nieuwe - kort daarvoor aangelegde - contacten en nieuwe nieuwe contacten van 't jaar 2009 zelf zijn eigenlijk zelfs uitgegroeid tot mijn beste vriendschappen in jaren. Sinds ooit misschien ook wel. De manier waarop, met speels gemak en met de nodige serieuze randjes, ik met deze mensen omga.. In welke situatie dan ook, maken mij een extreem gelukkig mens. Zelfs als ze niet weten waar bepaalde dingen over gaan, zijn ze bereid om (figuurlijk) hun hand door 't vuur te halen voor me. Dit alles om me te helpen en me er evt. weer bovenop te krijgen.

Nu... Een jaar later... Een diploma rijker en een nieuwe doelstelling - mijn Honours Degree (aka Bachelor) halen op SAE Amsterdam - sta ik... Op een drempel waar ik overheen moet stappen om door te kunnen. En ookal heb ik het gevoel dat mijn vrienden en familie me niet echt (inhoudelijk) kan helpen, zijn ze er wel en zullen ze er alles aan doen om me weer naar de top te duwen, terug naar die wolk waar ik afgelopen jaar op heb gezeten en vanwaar ik over de wereld keek met een open en frisse blik.

Dit alles zet me de laatste tijd enorm aan het denken. Dit maakt me enerzijds gelukkig, anderszijds ook wat ongerust. Wat als ik deze mensen nou niet had leren kennen, wat dan? Was ik dan wel zo gelukkig geweest als ik nu ben? Was ik dan wel zo zelfverzekerd? Was ik dan wel gekomen waar ik nu ben? Was ik dan wel zo open geweest naar anderen, zoals ik nu tegen hen ben? Zo eerlijk en duidelijk? Dingen waar ik beter niet over na kan denken en beter ook gewoon laat voor wat het is, want de liefde is er en komt van zeker weten van 2 kanten. Maar toch het houdt me bezig en ook wat tegen in mijn doen en laten deze afgelopen 1,5 maand. Desalniettemin, zal ik me toch moeten gaan storten op mijn toekomst - de nabije toekomst wil dat ik een onderzoeksvoorstel presentatie maak. Maar door deze gedachten in mijn hoofd, weet ik niet waar ik mijn technische informatie aangaande mijn onderwerp moet laten. Mijn structuur is op dit moment ver te zoeken...

De stilte in de tent, is iets wat me totaal niet trekt.. Ik was, en ben nog steeds, altijd bezig met mezelf bezighouden waardoor de nu onstane drukte in mijn hoofd er niet minder op wordt. Bepaalde verlangens en gevoelens doen hun intrede. Gevoelens en verlangens die ik liever onderdruk.. Maar zich toch op de een of andere manier toch meer en meer meester van zich maken, tot het moment dat de emmer overloopt... Ik voel me af en toe opgesloten in mijn eigen kamer. Hoewel ik ook regelmatig mijn wandelingetjes doe in de omgeving, blijf ik me opgesloten voelen.. Mijn bovenkamer moet leeg...

Hoe dan ook, ik ben nog altijd gelukkig, maar de rusteloosheid doet weer zijn intreden. De rusteloosheid, waarvan ik zelf zo blij was kwijt te zijn en van bevrijd... Maar het maakt zich weer meester van me, het houdt me vast. Sluit me op... Mijn bovenkamer moet leeg..